Svitalo je kada je devetnaestogodišnji Filip Isaković s palube bojnog broda JRM u jesen 1991. ugledao otok Lošinj kao posljednje priviđenje raja nakon čega će nastupiti mrak rata, a čitava zemlja nestati u krvi. Dva desetljeća kasnije, bivši ratni veteran i psihički slomljeni jazz kontrabasist, koji više ne može svirati, biva dopraćen u psihijatrijsku bolnicu u Kovinu gdje upoznaje one kojih se država odrekla nakon što ih je iskoristila za svoje ratove. To mjesto prezrenih postaje točka otpora i pobune potaknute antipsihijatrijskim idejama dr. Juliusa.

Dok se u mozaičnoj strukturi romana nižu scene jazz koncerata u Splitu, Budimpešti, Beogradu – pripovijest vibrira u ritmu sinkopiranih Filipovih sjećanja na izgubljenu ljubav Enu. Čitatelj putuje kroz vrijeme i prostor Jugoslavije do samog srca romana: filozofije oslobođenja društva zarobljenog u raljama ratne prošlosti i spoznaje da sloboda ne dolazi kroz zaborav, a pojedinca ne možemo liječiti ukoliko ne liječimo društvo.

Protagonista romana Pas i kontrabas, kome je glomazni instrument odavno srastao s leđima, kao kakav ukleti grbavac vodi čitaoca na mesta razmeštena po mentalnim i geografskim mapama, punktume oko kojih je uspostavljen širok društveni konsenzus da ih ne treba tako ogoljene gledati ili da ih treba zaboraviti; od bojnog broda Jugoslovenske ratne mornarice, preko kovinske bolnice, smrtonosne dunavske obale, zatrovanih institucija, hipokrizije humanitarizma, sudbina ludo talentovanih pobunjenika, prvih i poslednjih ljubavi, devastirajuće napuštenosti, uz stalne flešbekove i košmare, do svetla; mora, muzike i opsene osunčane, izbeglicama krcate Đenove, grada prepoznatljivog po fantazmagoričnom groblju i još više po luci – tački u kojoj izbrisani i prognani vide slobodu i odakle se kreće u novi život, ili barem njegov nagoveštaj.