Biblioteka Književnost i civilizacija.

U nauci o književnosti 20. veka tendencija da se izvesne ritmičke ili semantičke relacije koje nalazimo u pesničkom jeziku izraze matematič­kim formulama (dakle na najegzaktniji mogući način) nije beznačajna. Treba se setiti samo radova francus­kog estetičara Pius Serviena (Science ei Poesie), i radova sasvim modernog estetičara Maxa Bensea i njegovog kruga. Da i ne pominjemo radove Abrahama Molesa o primeni teorije informacija na umetnost.

Ponekad je teško reći šta bi tre­balo da bude svrha ovakvih radova. Dobijamo li njima novi uvid u pri­rodu pesnićkog načina korišćenja jezikom, ili su oni samo jedan ku­riozitet više, neka vrsta matematičke igre?

U ovoj knjizi matematika je izvan­redan instrument raščlanjavanja odnosa koji postoje u pesničkom načinu izražavanja, i čitalac se – čak i da ne pokloni suviše vere formulama njenog autora – nađe pred slikom pesničkog jezika koja je znatno bo­gatija od one koju je prvobitno imao. Želja za potpunom formalizacijom pesničkog i pozorišnog jezika (o kojima se u ovoj knjizi govori) može ostati neostvarena, ali Solomon Markus nam je omogućio jedan za­nimljiv uvid u prirodu umetničkog izražavanja; rezultat tog uvida nije svođenje pesničkog jezika na neko­liko matematičkih modela, već razvijanje čitave jedne skale odnosa u pesničkom jeziku koju inače možda ne bismo ni primetili.

Uznanosti o književnosti 20. stoljeća tendencija da se izvjesne ritmičke ili semantičke relacije koje nalazimo u pjesničkom jeziku izraze matematičkim formulama nije beznačajna.