Prije nego se pristupi izlaganju o upotrebi ljekovitoga bilja u liječenju raznih bolesti, posebno u zaštiti funkcija jetre i žučne kesice, od najstarijih vremena do danas, potrebno je upoznati se sa nekim pojmovima. Prvi je farmakologija. To je nauka o lijekovima. Fitoterapija predstavlja dio farmakologije i bavi se liječenjem pomoću bilja. Toksikologija je nauka o otrovima bez obzira na njihovo porijeklo.

Historijski gledano, počeci i farmakologije i fitoterapije nalaze se u najstarijim vremenima. I o toksikologiji se dosta znalo.

Od svoga postanka čovjek je za hranu upotrebljavao biljke. Tako je došao do saznanja da ga mnoge od tih biljaka održavaju zdravim. Spoznao je da ga mnoge biljke hrane, ali takođe i da su ljekovite.

Pračovjek, u borbi za goli život, bio je izložen bolestima, epidemijama i povredama. Kao što životinja nagonski nađe lijek, tako je i on probajući tu i tamo po neku biljku sticao znanje da mu mnoge od tih biljaka mogu da pomognu u olakšavanju tegoba i liječenju mnogih bolesti. Bolest je golema nevolja! U borbi protiv te nevolje čovjek stiče određena iskustva; da mu neka biljka ublažava bolove, druga čisti crijeva, treća da ga uspavljuje, četvrta da mu pomaže varenju i tako dalje. Na osnovu toga iskustva, čovjek je zapamtio koja mu je biljka u kojem slučaju pomogla, pa je počeo da ih prikuplja, kako bi ih u sličnoj situaciji ponovo upotrijebio.

Među tim ljudima izdvajaju se pojedinci koji o tome nešto više znaju od drugih. Oni počinju da pomažu. Tako postaju praktički prvi ljekari i apotekari ujedno.

Kada je u duhovnome razvoju čovječanstva nastalo pismo, nastali su i prvi pisani dokumenti o ljekovitome bilju.

Kultura prednje Azije poznaje već duže od 5.000 godina dosta

lijekova. Pripisuje se to Sumarenima, Vaviloncima i Asircima.